Transformers Shattered Glass

Cześć wszystkim :)

Serdecznie zapraszam wszystkich zainteresowanych kontynuacją Last Hope na mojego Wattpada, gdzie nowe opowiadanie zostało opublikowane. Niestety nie będę już pisać na bloggerze, bo na Wattpadzie mam dużo więcej odbiorców i zwyczajnie nie mam po co pisać w dwóch miejscach na raz :/

No to nic, link do opowiadania znajdziecie TUTAJ ;)

Pozdrowionka :D
***Niki***

Rozdział XVIII - Once

Czułem jedynie złość. Złość do Megatrona za to, co mi zrobił. Zniszczył Cybertron, zgasił tak wielu przyjaciół, ale co najgorsze…zabił moją ukochaną Elitę… Widząc ją, martwą, myślałem tylko o zemście. Każdy cios zadawany Megatronowi zdawał się być ukojeniem. Dlatego zadawałem coraz to silniejsze, kolejne ciosy. Zdawać się mogło, że razem z Rodimusem mamy większe szanse na pokonanie Lorda Decepticonów. Ale byliśmy wściekli. A nasza wściekłość prowadziła do nieuwagi. Megatron był natomiast skupiony i zdeterminowany, jak nigdy dotąd. Wyglądał tak, jakby właśnie walczył na Arenie Kaonu z największym i najgroźniejszym ze wszystkich gladiatorów. W jego optykach widziałem pragnienie naszej zguby, silniejsze niż kiedykolwiek wcześniej.

Rozdział XVII - Dla Elity

Czym więcej statków opuszczało Cybertron, tym bliższa zdawała się chwila, kiedy i my opuścimy naszą rodzinną planetę. Walka z Decepticonami przestała mieć jakiekolwiek znaczenie. Przegraliśmy – wszyscy. Skoro Cybertron umarł, to nikt o zdrowych zmysłach nie zostanie na martwej planecie. Bez energonu zginiemy, dlatego musimy znaleźć inny dom. Taki, gdzie będziemy mogli znów żyć w pokoju, bez Decepticonów i bez wojny.

Rozdział XVI - One Shall Stand, One Shall Fall

Kiedy mnie i Knock Out’owi udało się wydostać poza więzienne mury ujrzałem chaos, jaki panował na zewnątrz. Chyba jeszcze nigdy nie widziałem tak wielu Autobotów, jak i Decepticonów walczących w jednej bitwie… Z dala mogłem dostrzec Devastatora, który bez problemu zabijał każdego, kto tylko się do niego zbliżył. Musiałem działać. Pognałem do przodu, tym samym zostawiając medyka w tyle. Każdego napotkanego Decepticona zabijałem, nie zatrzymując się ani na chwilę. Potem dostrzegłem Elitę… Razem z innymi, między innymi z Ironchidem walczyła przeciw Devastatorowi. To tylko sprawiło, że przyśpieszyłem. Już po chwili byłem wśród wojska Autobotów, a każdy z żołnierzy wiwatował, że do nich dołączyłem.

Rozdział XV - Into The Core

Idąc pod powierzchnią Cybertronu doszliśmy na miejsce dużo szybciej, niż mogłem się tego spodziewać. Jednak kiedy już ujrzeliśmy wielką, okrągłą bramę Omega zdaliśmy sobie sprawę, że zawiedliśmy. Dookoła leżały martwe ciała Autobotów, które najpewniej chciały powstrzymać Megatrona przed wejściem do środka. Nie wiedzieliśmy jak dużą stratę czasową mamy. Musieliśmy więc zrobić wszystko, by dogonić Megatrona zanim zrobi to, co zamierza.

Rozdział XIV - Not Your Fault

Powoli zacząłem otwierać optyki. Byłem cały obolały, a zmęczenie sprawiało, że nie byłem w stanie się podnieść. Wszystko zdawało się być zamazane, a cały świat obrócił się do góry nogami. To pewnie objawy niedoboru energonu tak mąciły mi w głowie… Dopiero po chwili zorientowałem się, gdzie jestem. Wiele rannych Autobotów, medyków, znajome twarze… Znów byłem w Iacon…

Rozdział XIII - Without Sacrifice, There Can Be No Victory

Muszę przyznać, że mimo swojego wieku Sentinel nie umie dać za wygraną. Już od wielu cykli poddaję go torturom, a mimo wszystko on nadal nie wyjawił mi gdzie ukrył Klucz Omegi. Nie mogłem go zgasić, choć miałem na to niemałą ochotę… Tylko on, jako strażnik Klucza wie, gdzie jest on ukryty. Sam nie zdołałbym go znaleźć.

Rozkazałem vechiconom opuścić pomieszczenie, po czym zostałem sam na sam z Primem. Zbliżyłem się do niego i uderzyłem mocno z pięści w twarz bota. Błękitny energon spłynął po moich dłoniach.

Rozdział XII - When there is no hope...

Czym dalej szliśmy, tym wyraźniejsze stawały się odgłosy walki. To był znak, że od Iacon dzieliło nas coraz mniej. Byliśmy też pewni, że bitwa nadal trwa. Skrycie liczyłam na to, że kiedy już wyjdziemy na powierzchnię, uda mi się spotkać Megatrona. Chciał rewanżu. Fakt, że mnie pokonał i upokorzył nie dawał mi spokoju. W dodatku odebrał mi najważniejszego mecha w całym moim funkcjonowaniu. Musiał za to zapłacić.

Rozdział XI - Potencjalne zagrożenie

Podziemne tunele pod Protihex okazały się być dla mnie większą zagadką, niż myślałam. Początkowo było łatwo, jeden korytarz, prosta droga. Potem jednak zaczęły się rozwidlenia… Nie zazdroszczę tym, którzy odważyli się wejść pod ziemię bez znajomości drogi an zewnątrz. Z tego, co mówił mi Cliffjumper, większość korytarzy to ślepe zaułki – niedokończone z powodu wojny lub zasypane przez jej skutki. Tylko nieliczne drogi mogą doprowadzić nas na powierzchnię.

Rozdział X - Nowi znajomi

-Nie, nie ma takiej opcji! – Elita starała się wybić mi z głowy pomysł samodzielnego wtargnięcia do Kaon – To misja samobójcza, na którą stanowczo nie pozwalam!
-Ale Megatron ma Ace’a! To moja wina i moją odpowiedzialnością jest go odzyskać!
-Po pierwsze, to nie jest twoja wina – femme położyła mi rękę na ramieniu – Zrobiłaś, co mogłaś. Nikt cię o nic nie obwinia. A po drugie, Ace nie wybaczyłby mi, gdybym puściła cię samą do stolicy Decepticonów.

Rozdział IX - Szpieg

Nienawidzę przegrywać. Wiem, nikt jakoś specjalnie za tym nie przepada, ale kiedy przez całe życie wmawia ci się, że jesteś niezwyciężona, myśl o przegranej nie wchodzi w grę. Teraz przepełniał mnie niemiły, goryczkowy smak porażki. Bolała mnie praktycznie każda część ciała, a z ust wypływał energon. Wszystko wokół mnie stało w płomieniach, budynki Protihex zamieniły się w gruz. A to wszystko było moją winą…

Rozdział VIII - Walka z góry przegrana

Długo zastanawiałam się nad tym, co powinnam zrobić. Przez cały ten czas, kiedy odgrywałam rolę szpiega nie spotkałam się z tak trudnym do wykonania zadaniem. Ojciec oczekiwał ode mnie całkowitego posłuszeństwa i był pewien, że go nie zawiodę. Ale ja wiedziałam, że nie skrzywdzę Ace’a. Musiałam tylko wymyśleć sposób, aby jednocześnie chronić mecha, na którym mi zależy i zachować pozycję w armii Decepticonów. Jak miałam się nie zdradzić? Odpowiedź okazała się łatwiejsza, niż mogłam się spodziewać, ale musiałam zrobić jedną rzecz, której szczerze nienawidziłam. Musiałam przegrać walkę.

Rozdział VII - "Nigdy się nie poddawaj"

Kiedy Optimus, Bee i reszta „wsparcia” dla Sentinela opuściła Protihex, to Elita przejęła całkowitą władzę nad wojskiem w mieście, przynajmniej do powrotu ojca. Miałem nadzieję, że chociaż wyznaczy mi jakieś ciekawe zajęcie, żebym nie nudził się i nie szwędał bez przyczyny po bazie. Ona jednak, mimo wielu próśb z mojej strony, kazała mi wyjść na zewnątrz i skorzystać z w miarę spokojnego dnia. W tych czasach nie było wiele takich dni, rozumiem to, ale nie widzę sensu w chodzeniu w tę i z powrotem, kiedy można zrobić coś pożytecznego. Mimo wszystko musiałem jej słuchać i z niechęcią wyszedłem na ulice Protihex.

Rozdział VI - Przyjaciel z dzieciństwa

Z góry przepraszam, że rozdział dopiero teraz, ale po prostu nie miałam jak dodać go wczoraj bo miałam strasznie dużo nauki ;-) Miłego czytania ;-)

Rozdział V - Prime? Ojciec? Mąż?

Niełatwo jest wytrącić mnie z równowagi, choć przyznaję, że nielicznym się to czasem udaje. Weźmy na przykład moją żonę. Kiedy poznałem ją po raz pierwszy była nieugiętą, pewną siebie i heroiczną młodą femme, świeżo upieczoną kadetką Gwardii Elitarnej Cybertornu. Nie lękała się żadnego niebezpieczeństwa, nigdy nie traciła skupienia i nie panikowała. Wszystko zmieniło się, gdy po raz pierwszy wzięła na ręce naszego syna. Odezwał się w niej matczyny instynkt i nie było ani jednej chwili, kiedy nie martwiłaby się o jej maleństwo. Ja nigdy nie odczuwałem tego w taki sposób. Kochałem syna, to oczywiste, ale zawsze wierzyłem, że zbytnio się o niego troszcząc sprawię, że stanie się słaby, jak ja. Teraz jest inaczej… Trwa wojna, Ace był ranny, a ja nawet jeszcze się z nim nie spotkałem.

Rozdział IV - Poprzeczka

Ace. Nic, a nic się nie zmienił. No, może jest trochę wyższy… Ale to dokładnie ten sam bot, którego żegnałam tak wiele lat temu i którego jak wcześniej podejrzewałam, miałam już nigdy więcej nie zobaczyć. I nie mówię tu wcale o tym jego bordowym lakierze ze złotymi wstawkami i tą prześmieszną imitacją skrzydeł na plecach. Mam na myśli jego charakter. Zawsze był taki miły i pomocny i chciał za wszelką cenę wspomóc swoich najbliższych, nawet ryzykując własnym życiem. On nigdy tego nie przyznał i ja mu tego nigdy nie powiedziałam, ale jest bardzo podobny do swojego ojca. Może brak mu jego samodyscypliny i wiecznej powagi, ale to i lepiej. Bo w końcu, po co nam dwóch Optimusów?

Rozdział III - "Czerwony Energon"

Nigdy nie sądziłem, że ani Autoboty, ani Decepticony poświęcą się na tyle, aby rozwieszać w neutralnych miastach plakaty nawołujące do przyłączenia się do walki. Gdy tylko znalazłem się na terenie Uraya City powitał mnie wielki, drażniący moje optyki bijącym od niego ostrym światłem bilbord z napisem „Dołącz do Decepticonów i walcz o lepsze jutro”. Moim zdaniem takie nawoływanie do walki jest po prostu braniem innych na litość i obie frakcje się tym upokarzają. Ale cóż, to i tak nie ode mnie zależy jak Transformery chcą przekonać inne Transfomery do wzięcia udziału w wojnie.

Rozdział II - Zabawa w Megatrona

Kaon jest inny niż reszta miast na Cybertronie. Wszystko jest tutaj takie mroczne, pozbawione jakiejkolwiek oznaki szczęścia. Zamiast pełnych nadziei i wiary przemów Autobotów, które nie jednemu dodawały otuchy, jakie czasami udało mi się podsłuchać w radiu, z głośników rozmieszczonych po całym mieście wydobywał się jedynie głos Megatrona informujący Decepticony, że za wszelką cenę muszą wygrać tą wojnę. Czasem nie mogłam wytrzymać w tym miejscu. Dlatego dzięki mojej zdolności lotu uciekałam w jakieś odległe tereny, do neutralnych, odosobnianych miast, gdzie nikt mnie nie znał i zwyczajnie cieszyłam się chwilami wolności. Niestety zwykle nie trały one zbyt długo, bo już po kilku cyklach byłam wzywana z powrotem do stolicy. Brakuje mi czasów, kiedy mogłam bez żadnych przeszkód zwiedzać planetę, poznawać nowe miejsca i nie musieć się tłumaczyć ojcu z mojego każdego posunięcia. Teraz? Teraz jest zupełnie inaczej.

Rozdział I - "Wolność"

-Podaj imię – zażądał srogi głos mecha.

Stałem w ciemnym, pustym pomieszczeniu, z którego za nic nie mogłem się wydostać. Moje ręce skute były elektromagnetycznymi kajdankami, a w brzuchu miałem zaschniętą już energonem ranę po ostrzu. Byłem słaby, wręcz wycieńczony, ledwie stałem na nogach. Potrzebowałem medyka, a nie przesłuchania. Ale w tych czasach, takie rzeczy były konieczne. Nie mogliśmy wierzyć żadnemu z nas, bo każdy mógł być szpiegiem.

-Ace Pax – przedstawiłem się – Jestem Autobotem, przysięgam.

-Udowodnij.

-Sprowadźcie Elitę One. Ona potwierdzi moją tożsamość – nastała chwila ciszy. Czułem się coraz gorzej, przez co musiałem usiąść na ziemi – Proszę, pośpieszcie się, albo zaraz wam tu zgasnę z niedoboru energonu i ktoś później za to odpowie.

Prolog

Siedziałem na trybunach Areny Kaonu i przyglądałem się jak jej najlepszy gladiator walczy ze swymi przeciwnikami. Mech ten był wyjątkowo wysoki, choć niższy od swych rywali, mimo to bez problemu stawiał im czoła. Miał szary lakier i niebieskie optyki, którymi mógł zabić pozostałych gladiatorów. Bezproblemowo unikał ich ciosów, żeby następne samemu zaatakować z zaskoczenia i powalić przeciwników. Tłum wiwatował, gdy ostatecznie na arenie został tylko on. Zadowolony mech uniósł ręce, by dodatkowo uszczęśliwić tłum. A potem, jak gdyby nigdy nic, zszedł z areny.

Post powitalny

Z wielką przyjemnością witam wszystkich na moim nowym blogu o tematyce Transformers :-) Już od dłuższego czasu obiecywałam Wam właśnie to opowiadanie o Optimusie, Elicie i ich synu, aż w końcu zebrałam się w sobie i oto i ono :D Nie będę się rozpisywać, bo już trochę późno, oczy same się kleją i pewnie pisałabym jakieś bzdury xD Rozdziały będą pojawiać się co niedziela, poczynając od jutra. Nie będą wyjątkowo długie, pisane często z perspektywy wielu bohaterów. Akcja rozgrywać się będzie w czasie wojny o Cybertron, przez co też mogą pojawić się wątki z gry o tej samej nazwie ;-) Planuję założyć konto na Wattpadzie, a więc i tam będą pojawiać się nowe rozdziały (jak tylko założę konto, dam Wam linka) ;-)
No to na razie to chyba tyle :-) Miłej nocy życzę i do przeczytania ;-)
***Niki***